Πριν από λίγες μέρες, συνέβη κάπου στη Μεσόγειο κάτι πολύ συνηθισμένο: το Ισραήλ άρχιζε και πάλι να βομβαρδίζει τη Γάζα σε μια προσπάθεια να τα βάλει με τη Χαμάς, καταφέρνοντας προς το παρόν μόνο να γεμίσει το timeline του μέσου χρήστη του Διαδικτύου με φρικτές φωτογραφίες δολοφονημένων παιδιών από την Παλαιστίνη.
Το 1993, στο τραγούδι τους με τίτλο «Σαράγεβο» οι Magic de Spell τραγουδούσαν «στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως», περιγράφοντας το νέο μεγάλο κουσούρι αυτού του κόσμου: τη συγκλονιστική απάθεια των περισσότερων κατοίκων του μπροστά στη θηριωδία που η τεχνολογική εξέλιξη τους αναγκάζει, σχεδόν σε ζωντανή μετάδοση, να παρακολουθούν.
Αυτή, νομίζω, είναι και η μόνη διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στην περιοχή, δηλαδή η διαρκώς αυξανόμενη διάδοση της χρήσης των social media ανά την υφήλιο. Οι βομβαρδισμοί άφηναν πάντοτε πίσω στη Γάζα ακρωτηριασμένα πτώματα αμάχων, απλά δεν υπήρχαν τόσοι διαθέσιμοι φωτογραφικοί φακοί να μεταδώσουν τα νέα σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Αν και δεν ασπάζομαι την άποψη ότι στην Παλαιστίνη ζουν μονάχα άγγελοι και στο Ισραήλ μονάχα διάβολοι, παρακολουθώντας σχετικά στενά το θέμα εδώ και χρόνια, καταλήγω στο ότι είναι φρικτά εντυπωσιακή η ασυλία που το Ισραήλ απολαμβάνει από τη διεθνή κοινότητα και τους θεσμούς της, όπως είναι κυρίως ο ΟΗΕ.
Ισχυρές χώρες που τάχθηκαν κάποτε με πάθος υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, παρότι δεν υπήρχε καμία σοβαρή ένδειξη για την ύπαρξη πυρηνικών όπλων στη χώρα, δεν έχουν δείξει ποτέ την ίδια ζέση κατά του Ισραήλ του οποίου οι ενέργειες στη Γάζα συνθέτουν κάτι που για τα δεδομένα της εποχής μας μοιάζει με γενοκτονία.
Το να βομβαρδίζεις μια τόσο πυκνοκατοικημένη και συνάμα «περικυκλωμένη» περιοχή όπως η Γάζα, είναι περίπου σαν να δέρνεις ανελέητα κάποιον που έχεις ήδη φυλακίσει σε ένα στενό κελί με τη δικαιολογία ότι σε έφτυσε πίσω από τα κάγκελα.
Πριν από μερικούς μήνες, ένας δημοσιογράφος που βρέθηκε στην περιοχή με άρθρο του στη Huffington Post υποστήριξε το προφανές, ότι δηλαδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία απολύτως σύγκρουση του Ισραήλ με «την Παλαιστίνη», καθώς η ισραηλινή κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα στα παλαιστινιακά εδάφη, μέχρι και το πόσο νερό καταναλώνουν οι κάτοικοι της.
Χθες, ο δημοφιλής στις ΗΠΑ συγγραφέας Lawrence Weschler περιέγραψε τη Γάζα ως ουσιαστικά το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου, κρίνοντας ως απόλυτα αδιέξοδη την τακτική του Ισραήλ με την οποία επιτυγχάνεται μονάχα η ευρύτερη νομιμοποίηση των διαφόρων εξτρεμιστικών ομάδων που δρουν στην περιοχή.
Ως πότε; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει πόσο συνειδητά δυσανάλογη είναι πάντοτε η αντίδραση του Ισραήλ στις προκλήσεις της Χαμάς; Ποιος δεν ξέρει ότι η τόση βία μπορεί μόνο άλλη τόση βία να φέρει; Ποιος έχει αποφασίσει ότι η ζωή ενός Ισραηλινού κοστίζει παραπάνω από τη ζωή ενός Παλαιστινίου και ως πότε θα τον ανέχονται όλοι οι υπόλοιποι;
* Ο Μάκης Μυλωνάς γεννήθηκε το 1989 στην Πάτρα κι από το 2008 διατηρεί το blog parapolitiki.com
Δαβίδ και Γολιάθ σήμερα
Στη σκιά του τραγικού
απολογισμού του πολέμου στη Γάζα με (μέχρι τώρα) πάνω από χίλιους
Παλαιστίνιους άμαχους νεκρούς και πάνω από εκατό χιλιάδες άστεγους, αλλά
και σαράντα πέντε νεκρούς Ισραηλινούς (κυρίως στρατιώτες), θυμήθηκα την
ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ που είχαμε διδαχθεί στο σχολείο. Η
ιστορία αυτή μας είχε διδαχθεί σαν ένα παράδειγμα του πώς ένας μικρός,
αλλά αποφασισμένος, πολεμιστής μπορεί να νικήσει έναν κατά πολύ
δυνατότερό του εχθρό.
Η διαμάχη όμως αυτή μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλιτών και η πραγματική ιστορία έχουν πολύ ενδιαφέρον, πέρα από το περιστατικό αυτό, και εκτείνεται σε βάθος χρόνου που ξεπερνά τα τρεις χιλιάδες χρόνια. Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο, βρήκα μια σειρά από ενδιαφέροντα στοιχεία, μεταξύ των οποίων εδώ και εδώ .
Οι σημερινοί Παλαιστίνιοι είναι απόγονοι των αρχαίων Φιλισταίων, και σύμφωνα με επικρατούσα άποψη έχουν καταγωγή από την Κρήτη! Ο αδελφός του Μίνωα, μετά την ήττα του στον αγώνα για την εξουσία του νησιού, εγκαταλείπει την Κρήτη και, μαζί με οπαδούς του, επικοί τη σημερινή Παλαιστίνη (Φιλιστίν στα αραβικά) Εγκαθιδρύεται ένα βασίλειο στην περιοχή βασισμένο σε πέντε πόλεις, μία των οποίων ονομάζεται Γάζα. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Γιασέρ Αραφάτ στην Αθήνα στις 15/12/1981: «Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…» Η περιοχή που κάλυπτε το βασίλειο των Φιλισταίων εκτεινόταν στην παράλια περιοχή από νότια της Φοινίκης (σημερινού Λιβάνου) μέχρι την Αίγυπτο. Ήσαν έμποροι, αγρότες και αλιείς και γνώριζαν πολύ καλά την τέχνη του σιδήρου, εξού και η περιγραφή στην Παλαιά Διαθήκη, στο μύθο Δαβίδ και Γολιάθ, της πανοπλίας του τελευταίου.
Οι Ισραηλινοί εμφανίζονται στην περιοχή αργότερα, και συγκεκριμένα μετά την εκδίωξή τους από την Αίγυπτο και το πέρασμά τους από την Ερυθρά Θάλασσα, την επονομαζόμενη και Έξοδο των Ισραηλιτών. Από τότε αρχίζει, και συνεχίζεται ως τις μέρες μας, ένα ακατάπαυστο, «δικό μου, όχι δικό σου, δικό μου», με θύματα χιλιάδες και από τις δύο μεριές. Ειρωνεία της τύχης, οι πιο ειρηνικές περίοδοι μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών, ήσαν όταν κυριαρχούσαν στην περιοχή ξένοι κατακτητές, όπως Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί, και Ρωμαίοι.
Σήμερα, κάθε άλλο παρά ήρεμη είναι η κατάσταση στην περιοχή. Η ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ επαναλαμβάνεται κατά κάποιο τρόπο με αντιστροφή, όμως, των ρόλων. Γολιάθ (ισχυρός) είναι το Ισραήλ, και Δαβίδ (αδύναμος) η Παλαιστίνη. Υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί ο μύθος ως προς την έκβαση του αγώνα, και να τον κερδίσει ο αδύναμος, δηλαδή η Παλαιστίνη; Μάλλον όχι. Η υπεροπλία του Ισραήλ είναι τέτοια που αυτό μοιάζει απίθανο. Εκείνο όμως που μοιάζει βέβαιο είναι πως οι Παλαιστίνιοι δεν θα εγκαταλείψουν τον αγώνα τους για μια ζωή αξιοπρεπή, όπως, άλλωστε, δικαιούται κάθε λαός επί της γης να έχει, καταφέροντας κάθε τόσο πλήγματα, μεγαλύτερα ή μικρότερα, στον αντίπαλό τους. Το κλειδί της λύσης βρίσκεται στα χέρια του Ισραήλ, είναι όμως πολύ αμφίβολο αν θα βρει το θάρρος να προχωρήσει προς την κατεύθυνση αυτή. Λέω θάρρος, γιατί χρειάζεται πράγματι θάρρος, προκειμένου να δαμάσει την εσωτερική κοινή γνώμη του, που με ευθύνη των κυβερνήσεών του, έχει τραφεί με μίσος. Πρέπει σαν πρώτο βήμα να αρθεί ο αποκλεισμός της Γάζας, προκειμένου να ομαλοποιηθεί στοιχειωδώς η κατάσταση εκεί. Οι κάτοικοι της Γάζας με τον αποκλεισμό που έχει επιβάλει το Ισραήλ, ζουν σε συνθήκες άθλιες στοιβαγμένοι σαν τα ποντίκια σε μια στενή λωρίδα γης χωρίς πρόσβαση στον έξω κόσμο. Συνθήκες που μόνο μίσος γεννούν. Υπάρχουν βέβαια μέσα στο Ισραήλ και κάποιες φωνές νηφάλιες που όμως, προς το παρόν τουλάχιστον, αποτελούν μειοψηφία. Μεγάλο εμπόδιο στην ειρηνική διευθέτηση αποτελεί κατά τη γνώμη μου η τεράστια πολεμική βιομηχανία του Ισραήλ, που σε μία τέτοια περίπτωση διαρκούς ειρήνης θα έχανε την κυριαρχία της στην οικονομία της χώρας που σήμερα τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης 3.5% και τον σημαντικό της ρόλο σε πολλά επίπεδα της κρατικής μηχανής.
Στο μεταξύ, μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, αν έρθει, η ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ θα επαναλαμβάνεται αφήνοντας πίσω της θύματα και δυστυχία.
Μοιάζει με σπασμένη κούκλα.
Εξαρθρωμένη από το πολύ παιχνίδι.
Άτσαλα αφημένη στην άμμο, σαν να την ξέχασε ο κάτοχός της, φεύγοντας βιαστικά για τη δροσερή θάλασσα που διακρίνεται στο βάθος ή για το σκιερό σπίτι δεξιά στο κάδρο.
Μοιάζει με παλιά πάνινη κούκλα, λερωμένη από τα πολλά χέρια που την κράτησαν, την τάισαν, τη νανούρισαν, τη μάλωσαν, τη χάιδεψαν, την κοίμισαν, της τραγούδησαν, την έσφιξαν στην αγκαλιά τους, ήταν συντροφιά τους νύχτα και μέρα, χειμώνες και καλοκαίρια. Μαζί στα γέλια και στα κλάματα, στο κυνηγητό και στο κρυφτό, στον πόλεμο και στην ειρήνη. Πιο πολύ στον πόλεμο παρά στη σύντομη ειρήνη.
Χρειάζεσαι μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι είναι ένα παιδί. Ήταν ένα παιδί, που δεν θα μεγαλώσει ποτέ.
Ένα μελαχρινό αγόρι 3-4 χρονών, με το προσωπάκι του στην άμμο, διαλυμένο από πυρά που στόχευαν ενήλικες αλλά οι «έξυπνες» βόμβες δεν έκαναν διάκριση.
Πρόλαβε να φοβηθεί; Έτρεξε άραγε να σωθεί;
«Παράπλευρες απώλειες», «εκφράζουμε τη θλίψη μας», «αυστηρές επιπλήξεις», «ανησυχία για την κλιμάκωση», «εκκλήσεις για εκεχειρία».
Αίσχος, αίσχος, αίσχος.
Η διαμάχη όμως αυτή μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλιτών και η πραγματική ιστορία έχουν πολύ ενδιαφέρον, πέρα από το περιστατικό αυτό, και εκτείνεται σε βάθος χρόνου που ξεπερνά τα τρεις χιλιάδες χρόνια. Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο, βρήκα μια σειρά από ενδιαφέροντα στοιχεία, μεταξύ των οποίων εδώ και εδώ .
Οι σημερινοί Παλαιστίνιοι είναι απόγονοι των αρχαίων Φιλισταίων, και σύμφωνα με επικρατούσα άποψη έχουν καταγωγή από την Κρήτη! Ο αδελφός του Μίνωα, μετά την ήττα του στον αγώνα για την εξουσία του νησιού, εγκαταλείπει την Κρήτη και, μαζί με οπαδούς του, επικοί τη σημερινή Παλαιστίνη (Φιλιστίν στα αραβικά) Εγκαθιδρύεται ένα βασίλειο στην περιοχή βασισμένο σε πέντε πόλεις, μία των οποίων ονομάζεται Γάζα. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Γιασέρ Αραφάτ στην Αθήνα στις 15/12/1981: «Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…» Η περιοχή που κάλυπτε το βασίλειο των Φιλισταίων εκτεινόταν στην παράλια περιοχή από νότια της Φοινίκης (σημερινού Λιβάνου) μέχρι την Αίγυπτο. Ήσαν έμποροι, αγρότες και αλιείς και γνώριζαν πολύ καλά την τέχνη του σιδήρου, εξού και η περιγραφή στην Παλαιά Διαθήκη, στο μύθο Δαβίδ και Γολιάθ, της πανοπλίας του τελευταίου.
Οι Ισραηλινοί εμφανίζονται στην περιοχή αργότερα, και συγκεκριμένα μετά την εκδίωξή τους από την Αίγυπτο και το πέρασμά τους από την Ερυθρά Θάλασσα, την επονομαζόμενη και Έξοδο των Ισραηλιτών. Από τότε αρχίζει, και συνεχίζεται ως τις μέρες μας, ένα ακατάπαυστο, «δικό μου, όχι δικό σου, δικό μου», με θύματα χιλιάδες και από τις δύο μεριές. Ειρωνεία της τύχης, οι πιο ειρηνικές περίοδοι μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών, ήσαν όταν κυριαρχούσαν στην περιοχή ξένοι κατακτητές, όπως Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί, και Ρωμαίοι.
Σήμερα, κάθε άλλο παρά ήρεμη είναι η κατάσταση στην περιοχή. Η ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ επαναλαμβάνεται κατά κάποιο τρόπο με αντιστροφή, όμως, των ρόλων. Γολιάθ (ισχυρός) είναι το Ισραήλ, και Δαβίδ (αδύναμος) η Παλαιστίνη. Υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί ο μύθος ως προς την έκβαση του αγώνα, και να τον κερδίσει ο αδύναμος, δηλαδή η Παλαιστίνη; Μάλλον όχι. Η υπεροπλία του Ισραήλ είναι τέτοια που αυτό μοιάζει απίθανο. Εκείνο όμως που μοιάζει βέβαιο είναι πως οι Παλαιστίνιοι δεν θα εγκαταλείψουν τον αγώνα τους για μια ζωή αξιοπρεπή, όπως, άλλωστε, δικαιούται κάθε λαός επί της γης να έχει, καταφέροντας κάθε τόσο πλήγματα, μεγαλύτερα ή μικρότερα, στον αντίπαλό τους. Το κλειδί της λύσης βρίσκεται στα χέρια του Ισραήλ, είναι όμως πολύ αμφίβολο αν θα βρει το θάρρος να προχωρήσει προς την κατεύθυνση αυτή. Λέω θάρρος, γιατί χρειάζεται πράγματι θάρρος, προκειμένου να δαμάσει την εσωτερική κοινή γνώμη του, που με ευθύνη των κυβερνήσεών του, έχει τραφεί με μίσος. Πρέπει σαν πρώτο βήμα να αρθεί ο αποκλεισμός της Γάζας, προκειμένου να ομαλοποιηθεί στοιχειωδώς η κατάσταση εκεί. Οι κάτοικοι της Γάζας με τον αποκλεισμό που έχει επιβάλει το Ισραήλ, ζουν σε συνθήκες άθλιες στοιβαγμένοι σαν τα ποντίκια σε μια στενή λωρίδα γης χωρίς πρόσβαση στον έξω κόσμο. Συνθήκες που μόνο μίσος γεννούν. Υπάρχουν βέβαια μέσα στο Ισραήλ και κάποιες φωνές νηφάλιες που όμως, προς το παρόν τουλάχιστον, αποτελούν μειοψηφία. Μεγάλο εμπόδιο στην ειρηνική διευθέτηση αποτελεί κατά τη γνώμη μου η τεράστια πολεμική βιομηχανία του Ισραήλ, που σε μία τέτοια περίπτωση διαρκούς ειρήνης θα έχανε την κυριαρχία της στην οικονομία της χώρας που σήμερα τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης 3.5% και τον σημαντικό της ρόλο σε πολλά επίπεδα της κρατικής μηχανής.
Στο μεταξύ, μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, αν έρθει, η ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ θα επαναλαμβάνεται αφήνοντας πίσω της θύματα και δυστυχία.
Παιχνίδια αίσχους
Μοιάζει με σπασμένη κούκλα.
Εξαρθρωμένη από το πολύ παιχνίδι.
Άτσαλα αφημένη στην άμμο, σαν να την ξέχασε ο κάτοχός της, φεύγοντας βιαστικά για τη δροσερή θάλασσα που διακρίνεται στο βάθος ή για το σκιερό σπίτι δεξιά στο κάδρο.
Μοιάζει με παλιά πάνινη κούκλα, λερωμένη από τα πολλά χέρια που την κράτησαν, την τάισαν, τη νανούρισαν, τη μάλωσαν, τη χάιδεψαν, την κοίμισαν, της τραγούδησαν, την έσφιξαν στην αγκαλιά τους, ήταν συντροφιά τους νύχτα και μέρα, χειμώνες και καλοκαίρια. Μαζί στα γέλια και στα κλάματα, στο κυνηγητό και στο κρυφτό, στον πόλεμο και στην ειρήνη. Πιο πολύ στον πόλεμο παρά στη σύντομη ειρήνη.
Χρειάζεσαι μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι είναι ένα παιδί. Ήταν ένα παιδί, που δεν θα μεγαλώσει ποτέ.
Ένα μελαχρινό αγόρι 3-4 χρονών, με το προσωπάκι του στην άμμο, διαλυμένο από πυρά που στόχευαν ενήλικες αλλά οι «έξυπνες» βόμβες δεν έκαναν διάκριση.
Πρόλαβε να φοβηθεί; Έτρεξε άραγε να σωθεί;
«Παράπλευρες απώλειες», «εκφράζουμε τη θλίψη μας», «αυστηρές επιπλήξεις», «ανησυχία για την κλιμάκωση», «εκκλήσεις για εκεχειρία».
Αίσχος, αίσχος, αίσχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου