"Οι οικολόγοι ΔΕΝ αμολούν φίδια στην ύπαιθρο"

Τα όρια του αστικού μύθου αγγίζει η πεποίθηση πολλών κατοίκων, κυρίως επαρχιακών πόλεων, ότι οικολόγοι αμολούν... φίδια σε δασικές περιοχές και κυρίως οχιές!

Την άποψη αυτή επιχειρεί να καταρρίψει ο Ηλίας Στραχίνης, μέλος της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρίας, ο οποίος με την... εις άτοπον απαγωγή αποδεικνύει ότι είναι αδύνατον να ισχύει κάτι τέτοιο.

"Ας υποθέσουμε ότι μία ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται με περιβαλλοντικά θέματα διαπιστώνει πως ο πληθυσμός των φιδιών μιας περιοχής είναι μικρός και αποφασίζει να τον αυξήσει, απελευθερώνοντας έναν μεγάλο αριθμό από αυτά. Θα πρέπει λοιπόν να συλλέξει αρκετά άγρια φίδια και κρατώντας τα αιχμάλωτα σε ειδικές εγκαταστάσεις να περιμένει τους γόνους" εξηγεί ο κ. Στραχίνης σε άρθρο του που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα http: //www. herpetofauna.gr.

"Για να ξεκινήσει λοιπόν μία τέτοια διαδικασία", συνεχίζει, "είναι αναγκαίο να συλλεχθούν από τη φύση αρκετά άτομα και να αιχμαλωτιστούν, κάτι που όμως είναι παράνομο στη χώρα μας".

Επιπλέον, σύμφωνα με τον κ. Στραχίνη, είναι άκρως αντι-οικολογικό να αφαιρεί κανείς ζώα μαζικά από μία περιοχή, διότι έτσι μειώνει σε αριθμό τον πληθυσμό του είδους που συλλέγει και θέτει σε κίνδυνο τη γενική ισορροπία του οικοσυστήματος της περιοχής, αφού διαταράσσεται η τροφική αλυσίδα σημαντικά.



_{Λαφιάτης}

Ακόμα και αν κάποιος ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα, με ειδικές άδειες από το κράτος, θα πρέπει, εκτιμά ο κ. Στραχίνης, να κρατήσει τα αιχμάλωτα φίδια σε κατάλληλες εγκαταστάσεις για να αναπαράγονται και να δίνουν όλο και περισσότερους γόνους.

Όμως, τα άγρια φίδια, όταν περιορίζονται σε τεχνητά περιβάλλοντα, κυριεύονται από το στρες της αιχμαλωσίας σε τέτοιο βαθμό ώστε να παρουσιάζουν ασθένειες, άρνηση τροφής και θνησιμότητα σε μεγάλα ποσοστά, πόσω μάλλον διάθεση για αναπαραγωγή.

"Συμπερασματικά, ένα τέτοιο εγχείρημα θα οδηγούσε σε λιγότερους απογόνους απ' ό,τι στην περίπτωση που τα φίδια αφήνονταν στο φυσικό τους περιβάλλον και αναπαράγονταν φυσικά" τονίζει.

Ας υποθέσουμε πάλι, ότι όλα τα εμπόδια έχουν ξεπεραστεί και εν τέλει, αυτή η ομάδα ανθρώπων, έχει αποκτήσει έναν σημαντικό αριθμό φιδιών από ελεγχόμενες αναπαραγωγές και αποφασίζει τελικά να τα απελευθερώσει.



_{Νερόφιδο}

"Το γεγονός που αναιρεί και αυτήν την υπόθεση - εξηγεί στο άρθρο του ο κ. Στραχίνης - είναι ότι και πάλι, η μαζική απελευθέρωση ζώων σε μία περιοχή, και ειδικά ειδών που δεν απαντούν σε αυτήν, είναι πράξη αντι-οικολογική, αφού διαταράσσει την ευαίσθητη ισορροπία του οικοσυστήματος. Συγχρόνως, αν σε μία περιοχή ο αριθμός των φιδιών είναι μικρός, που σημαίνει ότι οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές γι' αυτά (μειωμένη τροφή, ελάχιστες κρυψώνες κτλ), μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο δυσχερέστερες θα γίνουν όταν τις μοιραστούν με περισσότερα φίδια".

Ο κ. Στραχίνης διαπιστώνει ότι ακόμα και οι άνθρωποι της ελληνικής υπαίθρου υιοθετούν την άποψη περί "οικολόγων που αμολούν φίδια", δεν γνωρίζουν τα είδη των ερπετών και έχουν μεγάλο μένος απέναντι στα φίδια.

"Κάνουμε κατά καιρούς ενημερωτικά σεμινάρια σε σώματα ασφαλείας και σε φορείς διαχείρισης αλλά, ίσως, θα έπρεπε να γίνονται και σε αγρότες" επισημαίνει.



_Οχιά

"Άλλωστε", συμπληρώνει, "οι συνθήκες ενός οικότοπου (διαθέσιμοι πόροι, ανταγωνιστές, θηρευτές, κλιματικές συνθήκες, κρυψώνες κτλ) είναι αυτές που καθορίζουν τα μεγέθη των πληθυσμών των διάφορων ειδών και έτσι, όσες απελευθερώσεις και να γίνονται, οι αριθμοί ισορροπούν και πάλι στους αρχικούς πολύ σύντομα".

"Επίσης, τα ζώα εκτροφής, επειδή δεν υφίστανται φυσική επιλογή, εκφυλίζονται και μεταφέρουν μεταλλάξεις κληρονομικά στους απογόνους τους γι΄αυτό, αν αναμειχθούν με άγριους πληθυσμούς, τους υποβαθμίζουν γενετικά. Αυτό ονομάζεται και 'γενετική μόλυνση' και έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη θνησιμότητα στον πληθυσμό που αναμείχθηκε, οπότε οδηγεί σε ακόμα μικρότερους αριθμούς, ίσως και από τους αρχικούς" καταλήγει το μέλος της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρίας, σε μια προσπάθεια να διαρραγεί ο στέρεος μύθος των φιδιών που απελευθερώνονται στα δάση...



_Σαΐτα

Πηγή: ΑΜΠΕ

*Τις συνημμένες φωτογραφίες παραχώρησε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο Ηλίας Στραχίνης



_{Σπιτόφιδο}

Συμπτώματα και Πρώτες Βοήθειες Συμπτώματα Τα πρώτα συμπτώματα μετά από ένα δηλητηριώδες δάγκωμα είναι πόνος και οίδημα στο σημείο της έγχυσης, εντός λίγων λεπτών. Στην συνέχεια και όσο ο χρόνος περνάει χωρίς τις πρώτες βοήθειες, το οίδημα αυξάνεται και εξαπλώνεται και στο υπόλοιπο δαγκωμένο μέλος, ενώ μέσα σε λίγες ώρες ενδέχεται να υπάρξουν και άλλα συμπτώματα (βλέπε άρθρο «Δηλητηριώδη δήγματα φιδιών» - περιοδικό “Ιατρικά Χρονικά” / ΠΡΟΣΟΧΗ: πολλά από τα συμπτώματα που αναφέρονται στο τεύχος είναι αποτέλεσμα πανικού ή/και λαθών κατά τις πρώτες βοήθειες και όχι επίδρασης του δηλητηρίου - διαβάστε προσεκτικά). Πρώτες Βοήθειες Αμέσως μετά από ένα δηλητηριώδες δάγκωμα οι κινήσεις που πρέπει να κάνετε ή να μην κάνετε, είναι λίγες αλλά ουσιαστικές. Μην πανικοβάλλεστε, (πολύ σημαντικό). Ο πανικός χειροτερεύει την κατάσταση. Με τα σημερινά μέσα έχετε όλο το χρόνο μπροστά σας να επισκεφτείτε ένα νοσοκομείο, όπου κι αν βρίσκεστε στην χώρα, μέσα στις επόμενες ώρες, με ασφάλεια και χωρίς ρίσκο. Αφαιρέστε όποιο αντικείμενο ή ύφασμα θα μπορούσε να σφίξει το μέλος όσο αυτό πρήζεται (π.χ. δαχτυλίδια, ρολόι, βραχιόλια, κτλ). Κρατήστε το θύμα ακίνητο εάν δεν είναι απαραίτητη η μετακίνησή του. Κρατήστε το δαγκωμένο μέλος όσο το δυνατόν πιο ακίνητο. Με την ακινησία του δαγκωμένου μέλους καθυστερούμε την εξέλιξη των συμπτωμάτων. Μην κόβετε ή σκίζετε το δέρμα για να ρουφήξετε το δηλητήριο. Όχι μόνο δεν ωφελεί σε τίποτα, αντιθέτως μάλιστα, το τραύμα και το σοκ που προκαλείται από την πράξη επιδεινώνουν την κατάσταση και τα συμπτώματα. Μην προσπαθείτε να ρουφήξετε το δηλητήριο με το στόμα. Μην δένετε το δαγκωμένο μέλος. Είναι πολύ σημαντικό να μην εμποδιστεί η κυκλοφορία του αίματος. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος δημιουργίας θρόμβων και νέκρωσης του άκρου. Το δηλητήριο εξαπλώνεται κυρίως μέσω της λέμφου, συνεπώς μία σφιχτή περίδεση που θα σταματούσε την κυκλοφορία του αίματος είναι ανώφελη και επικίνδυνη. Αντιθέτως, μπορείτε να τυλίξετε το δαγκωμένο μέλος με κοινό, ελαστικό επίδεσμο από την πληγή έως την βάση του άκρου, τόσο λίγο σφιχτά όσο σε περίπτωση διαστρέμματος (να διατηρείται ο σφιγμός στην άκρη του μέλους). Αυτό μπορεί να καθυστερήσει την εξέλιξη των συμπτωμάτων, κάτι που ίσως βοηθούσε σε ενδεχόμενη πολύωρη μεταφορά του ασθενή σε νοσοκομείο. Ο επίδεσμος θα πρέπει να λύνεται και να δένεται αναλόγως κάθε 15-25 λεπτά, διότι το μέλος πρήζεται και η περίδεση σφίγγει περισσότερο. Παρ’όλα αυτά, μία τέτοια περίδεση δεν είναι και απαραίτητη. Μην τοποθετείτε αντισηπτικά και άλλες ουσίες στο τραύμα. Μην τοποθετείτε πάγο στην περιοχή του τραύματος. Μην δίνετε αλκοόλ στον ασθενή. Μην χορηγείτε παυσίπονα ή άλλα φάρμακα. Μεταφέρετε τον ασθενή σε κοντινό νοσοκομείο με ψυχραιμία και ασφάλεια, αφού πρώτα έχετε ειδοποιήσει. Μπορείτε να έχετε στο "κιτ πρώτων βοηθειών" σας αντιισταμινικά και κορτιζόνη για να τα χορηγήσετε στον ασθενή, σε περίπτωση που εμφανιστούν έντονα σημάδια αλλεργίας, εφόσον πάρετε έγκριση και οδηγίες από το Κέντρο Πρώτων Βοηθειών. Απευθυνθείτε στον γιατρό σας για τον τύπο και τις δοσολογίες που αντιστοιχούν στον καθένα. Η χρήση αντιοφικού ορού δεν συνιστάται καθώς μπορεί να αποβεί επικίνδυνη (αλλεργικό σοκ). Μόνο οι ειδικοί γιατροί μπορούν να κρίνουν και να αποφασίσουν για την χρήση του ορού, η οποία γίνεται πλέον μόνο σε κρίσιμες περιπτώσεις και γενικώς αποφεύγεται. Συνήθως ακολουθείται αγωγή με χορήγηση αντιβιοτικών και προαιρετικά αδρεναλίνης, κάτι που μόνο οι γιατροί μπορούν να κρίνουν, επίσης. Τα συμπτώματα υποχωρούν μετά την κατάλληλη ιατρική αγωγή.