ΚΑΙ ΕΣΥ ΛΑΕ ΕΚΜΑΥΛΙΣΜΕΝΕ

Αρχισε και κορυφώνεται η προβολή της χιλιοπαιγμένης κωμωδίας «ψήφισέ με να σε σώσω», σε σκηνοθεσία των κομμάτων ομοθύμως, με τους ίδιους ηθοποιούς εδώ και χρόνια και με παραγωγό αυτόν που μονίμως πληρώνει: το κορόιδο, που λιβανίζεται ως εμπνευστής, ως κυρίαρχος, ως πρωταγωνιστής: τον ψηφοφόρο και τα παιδιά του.

Ας πρόσεχε, θα μου πείτε. Μα, προσέχει.

Το 1974, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής ψήφισε με πάνω από 50% τον Κ. Καραμανλή, τον οποίο είχε διώξει με ανάλογο ποσοστό μόλις 10 χρόνια νωρίτερα. Το 1977 του ξανάδωσε την πλειοψηφία για να βρεθεί με τον Κ. Μητσοτάκη υπουργό Συντονισμού και με απαγορευμένο το ξενύχτι! Δεν το άντεξε. Το 1981 φέρνει στην εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου, που κάνει πράξη το όνειρο του μέσου Ελληνα: κλέψε πριν σε κλέψουν, κορόιδεψε πριν σε κοροϊδέψουν.

Το 1985, και ενώ ο Δημοκρατικός Στρατός του 1949 αριθμούσε ήδη πάνω από 2,5 εκατομμύρια φαντάρους σε σύνταξη και πάνω από 6.000.000 Ελληνες είχαν αντισταθεί στη χούντα, σε σημείο που να απορεί κανείς πώς άντεξε η επάρατος για εφτά (7) χρόνια, ο κι εσύ λαέ βασανισμένε, που ήδη θεωρούσε ότι μπορεί να κάνει ένα δωράκι 500.000.000 δρχ. στον εαυτό του απ' τον δημόσιο κορβανά ατιμώρητος, επιβράβευσε με μια νέα θητεία την κυβέρνηση του Λευκού Πελέ, προσδοκώντας να αλώσει και τις ελάχιστες υπηρεσίες και Αρχές του κράτους, που αντιστέκονταν ακόμα στην αυθαιρεσία, λόγω της ξεροκεφαλιάς μερικών εργαζομένων τους.

Επειδή ο πεινασμένος κλέβει άγαρμπα, το 1989 καλείται να ψηφίσει εν μέσω γενικής κατακραυγής για τα δημόσια λεφτά, που τρώγονταν ανεξέλεγκτα. Βρέθηκε με μια κυβέρνηση συνεργασίας όλων των μεγάλων κομμάτων και με μια Αριστερά για πρώτη φορά ενωμένη. Δεν το άντεξε ούτε αυτό. Ηταν τέτοιο το σοκ, που ψήφισε τον Μητσοτάκη. Αυτή τη φορά ο εξαποδώ δεν του απαγόρευσε το ξενύχτι. Του απαγόρευσε τις αυξήσεις μισθών.

Ευτυχώς, χάρη στην ανεξάρτητη συνείδηση των επιχειρηματιών, που δεν ανακατεύονται με την πολιτική εκτός αν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους, μια σύμβαση του ΟΤΕ πήγε στραβά και ο κυρίαρχος λαός ξανάφερε στην εξουσία το 1993 τον ήρωα του Χέρφιλντ, Ανδρέα, που μεταξύ Τήνου - Πάτμου και Παναγιάς της Καστριανής ξανάχτισε τη λαϊκή συνείδηση της αρπαχτής, που είχαν απειλήσει οι κυβερνήσεις συνεργασίας και ο μονοφαγάς πρώην πρωθυπουργός.

Στη διάρκεια των ετών 1994-1996 αποδείχτηκε περίτρανα ότι αυτή η χώρα δεν έχει ντε και καλά ανάγκη πρωθυπουργού για να κυβερνιέται, μήτε και καταστρέφεται. Ο λαός, όμως, έχει αντίθετη άποψη. Το φθινόπωρο του 1996 καλείται να ψηφίσει και προκρίνει τον σοβαρό κύριο Σημίτη, που είχε ήδη δώσει τα Ιμια και τον Οτζαλάν.

Μια νέα εποχή ανατέλλει. Η οικονομική λιτότητα για τους εργαζόμενους, που άρχισε επί Σημίτη το 1985 και η οποία δεν αγγίζει κατά διαβολική σύμπτωση ούτε τους επιχειρηματίες ούτε τις τράπεζες, που αυξάνουν αλματωδώς τα κέρδη τους, παγιώνεται.

Κατά διαβολική σύμπτωση ο περίγυρος του πρωθυπουργού και μεγαλοϋπουργοί ενισχύουν τον Αρμάνι και την Ντόνα Κάραν. Το 2000 ο κυρίαρχος λαός κάνει λάθος για 70.000 ψήφους και ξαναφέρνει την ίδια κυβέρνηση στην εξουσία.

Ξεπατωμένος από την εκτεταμένη κλοπή κυβερνητικών και του άλλου μισού λαού, που του πουλάει τη χωριάτικη 12 ευρώ στις διακοπές του και το κινέζικο τσίτι του ενός ευρώ για 100, διορθώνει το λάθος του το 2004, φέρνοντας στην εξουσία τον νέο, άφθαρτο, πολλά υποσχόμενο Καραμανλή τον Βου, που θα ξήλωνε το κράτος της ρεμούλας και των πέντε νταβατζήδων.

Το 2007 και αφού η επανίδρυση του κράτους της ρεμούλας και των 5 νταβατήδων είδε ανίκανη την Ελλάδα να καίγεται, το τηλέφωνο του πρωθυπουργού να παρακολουθείται, την Παιδεία να πατώνει από τα μικροσυμφέροντα διδασκόντων και διδασκομένων, την Υγεία να χρηματίζεται με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο, τη δημόσια διοίκηση να κλέβει τον κόπο των ασφαλισμένων στα ταμεία, ο πρωταγωνιστής, μοναδικός, πάνσοφος, κυρίαρχος λαός ξανάδωσε μια ευκαιρία στον Βου, προκειμένου να αποφύγει μια ακόμα διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, τα ευεργετήματα της οποίας ήταν ακόμα νωπά στη μνήμη του.

Η λαϊκη εντολή δεν έγινε σεβαστή. Πριν συμπληρωθούν δύο χρόνια άγριας λιτότητας, τραπεζικού οργίου, διαπλοκής κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών με κυκλώματα πλουτισμού του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όργιου διορισμών, δικαστικής αυθαιρεσίας, αστυνομικής βίας και ανύπαρκτης εξωτερικής πολιτικής, ο πρωθυπουργός παραιτείται απαιτώντας να ξαναψηφιστεί.

Στις δύο προηγούμενες εκλογές, που έγιναν Οκτώβριο, νικητής βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Στις δύο που έγιναν Σεπτέμβριο νικητής βγήκε το κόμμα που ήταν ήδη κυβέρνηση. Σε καμιά αναμέτρηση νικητής δεν ήταν η Αριστερά. Βγάλε συμπέρασμα.

Σήμερα, ο κυρίαρχος λαός δεν βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα. Θα επιλέξει να απαλλαγεί από έναν πρωθυπουργό που δεν επανίδρυσε το κράτος, δεν αποδυνάμωσε τους νταβατζήδες, δεν ελάφρυνε τους εργαζόμενους αλλά τους εργοδότες και από ένα κόμμα, που επιδόθηκε στο ίδιο όργιο ρουσφετιών, που είχε επιδοθεί και το ΠΑΣΟΚ, και στην εξάπλωση της διαφθοράς μέχρι και στην τελευταία συνείδηση πολίτη.

Το δράμα του ο λαός θα το ζήσει για πολλοστή φορά από το 1989, μετά τις εκλογές και τον νέο θρίαμβο της κυριαρχίας του. Μόλις δει στην τσέπη του τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα, αν όχι και χειρότερα, επειδή η εποχή του δανεικού και του τζάμπα πλουτισμού έχει περάσει και πρέπει να πληρωθεί ο λογαριασμός. Με τις τράπεζες αγριεμένες μετά το στραπάτσο που έπαθαν από το μαϊμού χρήμα, που έπαιζαν στο διεθνές καζίνο.

Εχει εκπαιδεύσει κανείς τον κόσμο να έχει εργατική συνείδηση και συνείδηση αγοραστή; Κανείς. Το μέγα πλήθος ζει και ονειρεύεται γκλαμουριές και ξόδεμα με απαιτήσεις, μια θέση στο Δημόσιο για να πληρώνεται χωρίς να δουλεύει και μια τρύπα στον ιδιωτικό τομέα με «σιωπή μη χάσουμε τη θέση μας».

Ο κυρίαρχος έχει μολυνθεί, έχει εκμαυλιστεί, έχει διαφθαρεί απολύτως να έχει απαιτήσεις χωρίς υποχρεώσεις, όχι μόνο στη δημόσια και κοινωνική του ζωή, αλλά και στην ιδιωτική του, στο σπίτι του.

Ετσι, με μια Αριστερά στο ρόλο του γαβριά με τη σφεντόνα, αυτοαποκλεισμένη από τη διεκδίκηση της εξουσίας, επομένως από τον επωμισμό της ευθύνης των πράξεων, ο ένας, μοναδικός, υπέρλαμπρος, κυρίαρχος, παραχαϊδεμένος και παραμυθιασμένος λαός είναι έτοιμος να αλλάξει, με πανηγύρια κιόλας, αλυσίδες.

Αυτά παθαίνεις άμα είσαι η υπέρτατη εξουσία δι' αντιπροσώπων. Σαν να 'σαι μητέρα δι' αλληλογραφίας. Εχει λιγότερο κόπο, αλλά είσαι ένα τίποτα.

Κυρ.Ελευθεροτυπια 13/09/2009

Πέμπτη, Σεπτέμβριος 10, 2009

Ομηρων Οδυσσεια

Η απόφαση του πρωθυπουργού και προέδρου της Ν.Δ. να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές αποδεικνύει αυτό, για το οποίο τον κατηγορούν αντίπαλοι, αλλά και οπαδοί τού κόμματός του: είναι ξεκομμένος από την πραγματικότητα.

Ο Καραμανλής, που πριν από το 2004 ήξερε ποιοι κυβερνούσαν πραγματικά τη χώρα και τι στερειτο ο λαός, έδειξε ύστερα από 6 χρόνια στο τιμόνι της διακυβέρνησης ότι δεν έχει κανένα από τα χαρίσματα, με τα οποία τον φόρτωναν εκούσιοι και ακούσιοι προπαγανδιστές του.

Πρώτα και κύρια, του λείπει η πυγμή. Υποτασσόμενος στους μηχανισμούς στρατηγικής του κόμματός του, μακριά από το λαϊκό αίσθημα και τις ανάγκες του τόπου, άφησε ανέγγιχτο όλο το κύκλωμα διαφθοράς, που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ το 2004. Φοβισμένος μήπως πέσει θύμα του από τις πρώτες μέρες, και εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων, κατόρθωσε να αποθρασύνει τους μηχανισμούς ρεμούλας σε όλο τον δημόσιο τομέα και στους διαπλεκόμενους μαζί του.

Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης τόλμης ήταν να αρχίσουν να συμμετέχουν στο παιχνίδι του βρώμικου πλουτισμού όλο και περισσότερα μικρά και μεγάλα στελέχη του κυβερνητικού κόμματος, αποθρασυμένα από τη διαρκή ατιμωρησία και ανοχή του εμπνευστή των σεμνών και ταπεινών. Ο Καραμανλής υποσκελίστηκε από το κομματικά διεφθαρμένο σύστημα των παρανομιών και παρατυπιών σε διορισμούς, αναθέσεις έργων, μοίρασμα κονδυλίων, παροχών επιδοτήσεων, και φυσικά της παντοκρατορίας των πέντε νταβατζήδων, τους οποίους θα κατατρόπωνε!

Ακολουθώντας, μάλιστα, την προσφιλή νοοτροπία των προκατόχων του, του ΠΑΣΟΚ, δεν τόλμησε και οδήγησε σε συγκάλυψη όλες τις υποθέσεις σκανδάλων, που αποκαλύφθηκαν, με κορυφαία εκείνη των υποκλοπών, όπου, αφού κατήγγειλε τις ΗΠΑ για την παρακολούθηση ακόμα και των πρωθυπουργικών τηλεφώνων, στο τέλος μόνο που δεν ζήτησε συγγνώμη από την υπερδύναμη και τη Vodafone, την ώρα μάλιστα που ένας εργαζόμενος είχε χάσει τη ζωή του υπό πολύ σκοτεινές συνθήκες γι' αυτήν την υπόθεση. Ακριβώς όπως και ο κ. Σημίτης, ο Καραμανλής αχρηστεύτηκε και μοιραία συνοδοιπόρησε με το διεφθαρμένο κομμάτι της παράταξής του, που ξεκοκάλισε με χρυσά κουτάλια τον δημόσιο κορβανά, καλώντας μάλιστα τους υπόλοιπους πολίτες να πληρώνουν με φορολογίες και εισφορές τα ελλείμματα, που αυτοί οι συγκεκριμένοι διεφθαρμένοι μηχανισμοί δημιούργησαν.

Η ανεπάρκεια του πρωθυπουργού έγκειται σ' αυτό ακριβώς το σημείο. Ενώ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για το καλό του λαού, ακολουθεί κατά γράμμα τη γραμμή και τις συμβουλές εκείνων, που υπηρετούν τους πιο αντιλαϊκούς και απατεωνίστικους μηχανισμούς.

Ακόμα και στον νευραλγικό τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ενώ είδε νωρίς ότι σημαντικά συμφέροντα της χώρας εξυπηρετούνται από την προσέγγιση της ρωσικής και κινέζικης πολιτικής, οπισθοχώρησε άρον άρον προ της αμερικανικής πίεσης, η οποία μάλιστα χρησιμοποιεί ως πολιορκητικό κριό την ίδια την υπουργό Εξωτερικών, που ο πρωθυπουργός έβαλε σ' αυτή τη θέση για λόγους εσωκομματικής ισορροπίας!!

Για να μην είναι ανακόλουθος με τα παραπάνω, έχει εγκαταλείψει το Κυπριακό στα νύχια της τουρκικής και αμερικανικής διπλωματίας, γκρεμίζοντας ό,τι κέρδισε η Κύπρος με την ανοχή που ο ίδιος έδωσε στον Τάσσο Παπαδόπουλο για να χτίσει μια δυνατή Κύπρο - μέλος της Ε.Ε.

Το ερώτημα που ορθώνεται μπροστά σ' έναν καλόπιστο κριτή είναι: «Εχει καλύτερους για να ασκήσει πολιτική ο πρωθυπουργός;». Η απάντηση είναι ίδια με εκείνη για την κυβέρνηση Σημίτη: «Δεν έχει, αλλά δεν έκανε τίποτε για να συμμαζέψει αυτούς που έχει».

Στις εκλογές του 2007, ο λαός έδωσε στον Κ. Καραμανλή μια λυμφατική πλειοψηφία όχι επειδή του άρεσε η πολιτική του αλλά επειδή είχε ακόμα τη γεύση στο στόμα από το ΠΑΣΟΚικό όργιο της τελευταίας τετραετίας.

Τώρα, είναι τέτοια η γεύση από το νεοδημοκρατικό όργιο της τελευταίας τριετίας, το οποίο μάλιστα καλείται ξεδιάντροπα να πληρώσει ο λαός, που η γεύση από την ΠΑΣΟΚική ρεμούλα έχει ξεθωριάσει από τη μνήμη. Τόσο πολύ, που ο κόσμος είναι έτοιμος να ξαναδώσει τη διακυβέρνηση στους πράσινους με αυτοδυναμία, προκειμένου τουλάχιστον να απαλλαγεί από αυτή την επιθετικότατη, άδικη, αντιλαϊκή, διεφθαρμένη παρέα, όπου ο υπαρχηγός υπουργός ΠΕΧΩΔΕ είναι ανερυθρίαστα ιδιοκτήτης αυθαιρέτου!

Ολαός, στην πλειονότητά του, δεν είναι κανένας άγιος. Εκμαυλίστηκε από τις κυβερνήσεις να ζει με αυθαιρεσία και παρανομία και εκπαιδεύτηκε απ' αυτές να έχει μόνο απαιτήσεις χωρίς υποχρεώσεις. Ζώντας ο μισός σε βάρος του άλλου μισού, κλέβοντας και φοροδιαφεύγοντας, δεν είναι πρόθυμος να συμμετάσχει σε τίποτε δικαιότερο. Ξέρει, άλλωστε, ότι η δικαιοσύνη είναι για τους ισχυρούς.

Ο κ. Καραμανλής δεν ξέρει ότι θα τον τιμωρήσουν και οι έντιμοι, για τα νύχια των αισχρών στα οποία τούς έχει παραδώσει, και οι αυθαίρετοι, που απειλεί τώρα ότι θα τους νοικοκυρέψει.

Και ο λαός δεν ξέρει ότι αυτοί τους οποίους θα ψηφίσει για σωτήρες είναι οι ίδιοι που είχε διώξει ως διεφθαρμένους. Ο αρχηγός τους δεν παίζει κανέναν ρόλο. Από την αρχή της προεδρίας του αποδείχτηκε δέσμιος των κομματικών μηχανισμών και ανίσχυρος να υπερασπιστεί τις -αμφίβολης αποτελεσματικότητας- νέες ιδέες του.

Αλλά, άμα θέλεις να είσαι κυρίαρχος λαός πρέπει να επιβάλεις και την κυριαρχία σου. Δεν μπορεί να την εξαντλείς στα παρακάλια για ένα διορισμό στο Δημόσιο ή για μια απαλλαγή του αυθαίρετου.

Ελευθεροτυπια 10/09/2009