Μου προξενεί αλγεινή εντύπωση και πικρία η σχεδόν...παντελή απουσία συμβολικής αναφοράς ,
- στα λαλίστατα κατά τα άλλα μελισσοκομικά blogs μικρού ή ''μεγάλου'' βεληνεκούς,
- από τους λαλίστατους κατά τα άλλα ''μελισσοκόμους του διαδικτύου'', τους γνωρίζοντας τα πάντα στον χώρο της μελισσοκομίας,
- τους λαλίστατους ''καθηγητές και δασκάλους'' που οργώνουν όλη την Αττική και υπόλοιπη Ελλάδα για να μεταλαμπαδεύσουν τις ''ολιγόμηνες-ολιγοετής'' γνώσεις τους ,πάνω στο Α-Ω της μελισσοκομίας, στους αδαείς και άδολους νέους μελισσοκόμους.
της είδησης του θανάτου του συναδέλφου μελισσοκόμου Θανάση Μπίκου.
Σαν να ήταν κάποιος ο οποίος δεν έγραψε ιστορία στον χώρο μας, κάποιος ο οποίος έλαμψε δια της απουσίας του.
Δυστυχώς ο χώρος μας είχε και έχει ''αστέρια'' τα οποία λάμπουν δια της απουσίας τους και κάποια ''αστεράκια'' τα οποία αυτοπροβάλλονται από την πρόσκαιρη θέση τους, νομίζοντας ότι η πολλή έκθεση θα τους ανεβάσει στην εκτίμηση των μελισσοκόμων αλλά πλανώνται οικτρά.
Γιατί αυτός τουλάχιστον ΕΓΡΑΨΕ και πολλά βιβλία μάλιστα, βιβλία σημείο αναφοράς στον χώρο,άπειρα άρθρα και σκίτσα στα μελισσοκομικά περιοδικά.
Αυτός πραγματικά ΕΓΡΑΨΕ ιστορία, όπως έγραψαν ιστορία τα ''ιερά τέρατα'' των προηγούμενων δεκαετιών(Νικολαΐδης, Τοπαλίδης, Τριβιζάς, Δερματόπουλος, κλπ).
Δεν είναι τυχαίο που φτάσαμε σαν χώρα στο σημείο Μηδέν, αυτό αφορά και εμάς τους ιδίους σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, σαν μελισσοκόμοι, σαν απλοί άνθρωποι.
Κυριαρχεί η μετριότητα και η αυτοπροβολή, αντί η μετριοφροσύνη και η πολλή δουλειά.
